Szkło jest materiałem amorficznym, który przechodzi w stan stały bez etapu krystalizacji.
Z termodynamicznego punktu widzenia szkło jest w stanie nietrwałym. Zastosowanie implantacji jonowej w technologii szkła ma na celu zmianę/poprawę jego właściwości (optycznych, mechanicznych).
Technologia – różnice między nanoszeniem powłok a implantacją:
Implantacja jonów
Nanoszenie powłoki
TECHNOLOGIA – IMPLANTATOR JONÓW ZE ŹRÓDŁEM ECR (ELEKTRONOWY REZONANS CYKLOTRONOWY)
Schemat układu:
Po prawej przykład poprawy transmitancji szkła szafirowego (szkło na zegarki) po implantacji jonami azotu. Lewa strona – powierzchnia bez implantacji, Prawa strona po implantacji.
Poniżej przykłady naturalnego szafiru przed i po implantacji jonami azotu. Zdjęcie od frontu to cięta powierzchnia, która była implantowana. [Singkarat et al., 2015]
Materiały: Naturalny i syntetyczny szafir
Implantacja: Azot
Proces: implantacja jonów <100°C
Wniosek: implantacja jonowa znacznie poprawia przepuszczalność świetlną.